Men's point of view

They say that men like short skirts and high heels.

However, if my husband had to vote for a perfect outfit, I am quite sure he would choose jeans and a black top (men like simple solutions, don't they?). What he hates, though, are chino trousers ("you look like your grandma"), bolero jackets ("what's the point to wear a jacket that ends in the middle of your back?!") and A-shape skirts (again: "grandma"). I suppose that his opinion is shared by the majority of male population. We can be mad about it and say: "No man will ever tell me what I should or should not wear!" or "Oh, I only dress up for myself". Really? Or are these the myths that we repeat over and over again? 

Se dice que a los hombres les gustan las mini faldas y los taconazos. En cambio si le preguntarían a mi marido por su "look" perfecto, estoy casi segura que diría: "un top negro y los vaqueros" (quizás porque a los hombres les gustan las soluciones sencillas, verdad?:). Lo que odia son los pantalones tipo chino ("parecen de una abuela"), chaquetas bolero ("que sentido tiene ponerse una chaqueta que no pasa de la mitad de la espalda?!") y las faldas de forma "A" (de nuevo: "una abuela"). Supongo que el resto de la población masculina comparte estas opiniones. Nos podemos enfadar por eso y contestar "Ningún hombre me va a decir que debería o no debería ponerme!" o "Yo me visto para mi misma". ¿De verdad? ¿O son estas solo creencias nuestras que nos gusta repetir?    

Zgodnie z obiegową opinią mężczyźni lubią kobiety w mini spódniczkach i na wysokich obcasach. Nie wiem czy mam do czynienia z nietypowym egzemplarzem, ale strój idealny według mojego męża to dzinsy i czarny top (może chodzi o to, że generalnie mężczyźni lubią proste rozwiązania?). Chronicznie natomiast nie znosi "chinosów" ("wyglądasz jak własna babcia"), bolerek ("jaki jest sens nosić sweter/kurtkę nie sięgającą nawet do połowy pleców?!" i spódnic w kształcie litery "A" (patrz: "babcia"). Podejrzewam, że jego zdanie wpisuje się w opinię większosci męskiej populacji. Można by się na to oburzyć, że przecież "facet nie bedzie mi mowić, co mam nosić" i że "ja się  ubieram dla siebie", ale czy nie są to tylko w kółko powtarzane mity?

Haven't we ever said to our partner: "Honey, why don't you throw away this old, shabby t-shirt of yours" (that happens to be his favourite one) or "This sweater is horrible!"? And do we really dress up for ourselves as we like to repeat? Of course we do like to wear something that we can feel well in but let's admit it: we love getting positive feedback on what we wear too. So how to find balance between dressing up "for ourselves" and "for others"?

Nosotras, ¿nunca hemos dicho a nuestro chico lo que debería ponerse? (no, nosotras solo aconsejamos, verdad?:). O no hemos sugerido por ejemplo: "Cariño, por qué no te deshaces de esta camiseta tan desgastada?" (y su preferida)? Aparte de eso, ¿de verdad nos vestimos solo para nosotras mismas? Sin duda nos gusta sentirnos bien en nuestra ropa pero, hay que admitirlo, nos encanta cuando a la gente les gusta nuestra manera de vestir. Entonces ¿como encontrar el balance entre vestirse para "nosotras mismas" y "para los demás"? 

Która z nas nie powiedziała kiedyś swojemu mężczyźnie, że może już czas, aby wyrzucił ten stary, wysłużony, (ale jego ulubiony!) t-shirt? Albo czy nigdy nie zdarzyło się Wam skomentować: "ten sweter jest koszmarny, kochanie"? No właśnie... Same nie jesteśmy bez winy. Poza tym czy rzeczywiście ubieramy się tylko dla siebie? Oczywiście, że lubimy czuć się dobrze w tym, co nosimy, ale nie oszukujmy się, że nie chcemy, aby nasz strój podobał się innym. Gdzie zatem leży granica miedzy ubieraniem się "dla siebie" i "dla innych"?

Maxi skirt: local shop; Top, belt, bracelet: Sfera, Bag: Parfois; Wedges: Fosco: Earings:Vintage (my Grandma's); Necklace:¿?